Dit interview staat in dit gratis digitale boekje. Klik op de afbeelding om te downloaden.

Delia Brugts (1942), dominicanes van Bethanië

‘In Afrika is het gebeurd. Ik was verpleegkundige en werd uitgezonden naar Zambia, waar ik op een katholieke missiepost terechtkwam. Ik was gereformeerd opgevoed en had nogal wat vooroordelen tegen katholieken, maar ik voelde me er echt thuis.

Vooral de dominicanessen spraken me aan, omdat ze heel open en heel consequent waren. Ze moedigden jonge vrouwen die wilde intreden aan om eerst hun school af te maken en een vak te leren. Langzaam maar zeker en heel gedegen droegen de Europese zusters hun werk over aan goed opgeleide Zambiaanse vrouwen.

Een nadeel was wel dat ze mij niet wilden hebben! Ik moest maar in Nederland gaan zoeken. Dus daar stond ik: 35 jaar oud, op een kruispunt in mijn leven.

Ik hield van mijn werk, maar carrière maken en geld verdienen deed me niets, en met relaties was het nooit echt gelukt. Het idee om met anderen samen te leven en te werken trok me aan. Dat had me namelijk getroffen in de figuur van Dominicus: het gaat om verkondiging in woord én daad. Niet preken vanuit de hoogte, maar bij de mensen leven, in alle eenvoud.

Ik bezocht verschillende congregaties van dominicanessen, maar die van Bethanië zeiden gewoon: kom maar een tijdje met ons mee leven. Ik ben dat maar gaan doen, en wilde daarna uitzendwerk aannemen in de verpleging. Dat was in 1979. Inmiddels zijn we ruim dertig jaar verder. Ik heb geen uitzendbureau meer gezien!

Na het eerste gevoel van thuiskomen raakte ik toch onbevredigd. De congregatie had veel oude zusters die zorg nodig hadden, maar na twee jaar wilde ik ook graag jongere mensen ontmoeten en meer de diepte in. Ik was voor het element van verkondiging gekomen, maar ik bevond me in een cultuur van doeners. Gelukkig heb ik de kans gekregen theologie te studeren. Daarna heb ik twintig jaar heel prettig gewerkt als katecheet en als pastoraal werkster in Vianen en omstreken.

Consequent zijn, misschien is dat ook wel iets gereformeerds in mij. Het betekent voor mij geen rechtlijnigheid, wel dat ik zeg wat ik bedoel en doe wat ik zeg. Jonge mensen doen dat ook.

zr. Delia Brugts o.p.

De kern van religieus zijn is dat ik me toevertrouw aan een gemeenschap en de structuur van het gebedsleven. Dat is niet altijd heel verheven hoor, maar soms gebeurt er iets of zingen we iets dat me raakt. Dan weet ik even heel sterk: hier leef ik uit, dit is mijn bron. Voor mij heeft dat te maken met Gods liefde en barmhartigheid. Dat Hij er is, dat Hij ons draagt, zelfs of juist als we het moeilijk hebben.

Na mijn pensionering zijn we in 2008 met vier zusters een nieuw huis begonnen, midden in Delft. We kunnen niet meer zo veel meer doen, maar we kunnen er wel zijn. We willen spiritueel zijn als het kan en praktisch als het moet – al gaan we niet meer lopen redderen.

Inmiddels is er een verbazend grote groep mensen die hier wekelijks komt bidden en koffie drinken. Mensen van allerlei leeftijden, op zoek naar wat gezamenlijkheid en wat gezelligheid. Daarnaast bezoeken we zieken en praten we met mensen over geloof. Meer is het niet – en toch is dat best veel.’