Beste mensen,                                                                                                                                                             

toen ik ooit in Frankrijk op retraite was, hoorde ik een heel vrije vertaling van het verhaal van de roeping van Abraham. In plaats van het bekende: „Trek weg uit je eigen land, ga weg van je familie en van je vaderhuis. Ik zal je zeggen naar welk land je moet gaan.“ (Gen 12 e.v.) werd gezegd: „Verlaat wat je kent!“

Als ik denk aan het komende jaar 2016, komt me dit woord in gedachten: “Verlaat wat je kent!” Heel veel mensen moesten en moeten verlaten, wat ze kennen: hun vaderland, hun zekerheden, hun gewone leven. Maar, al is het in onvergelijkbaar kleinere dimensie, ook wij moeten telkens weer vertrouwde situaties verlaten en op weg gaan. Kunnen we daarin een kans, misschien zelfs een uitnodiging zien? In 2015 hebben we al belangrijke stappen gezet, maar we hebben nog van alles voor de boeg, als we echt willen vertrekken en op weg gaan naar het beloofde land – als we het proces van vernieuwing, waarmee we begonnen zijn, serieus nemen.

En God? Als er ìemand echt alles heeft verlaten, dan Hij wel – Hij heeft de absolute “comfortzone” verlaten en is mens geworden. Wat een ruil was dat: de hemel, waarnaar wij verlangen, de volheid, om te ruilen voor ons menselijk, begrensd, vaak niet echt glanzend bestaan! Daar heeft Hij ons mee gered, ons aardse leven naar Zich toe getrokken en ons hoop gegeven – “Menschen, die ihr wart verloren, lebet auf, erfreuet euch!” (Mensen, die verloren waart, leeft op, verheugt u)